මේක අද කොහොම හරි
කියන්නම ඕනේ කතාවක්..
..........................
එදාත් අද වගේ දවසක්..
නොවැම්බර් 26 වෙනිදා දවසක්..
එදාත් වෙනදා වගේ ඉර පෑව්වත් අපේ රටට මහා අන්ධකාර දවසක්..
නුවර බෝගම්බර වධක පිට්ටනියේ
ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුවේ නිලධාරියෝ රැස් වෙලා..
වධක පිට්ටනිය මැද දන්ගෙඩිය.. ඒ ලග වධකයෝ..
කඩු අතින් අරන්..
ටික වෙලාවකින් බෝගම්බර පිට්ටනියට තවත් දෙන්නෙක් එක්කරගෙන ආවා..
ඒ අපේ සිංහල වීරයෝ දෙන්නෙක්..
අපේ රට ඉංග්‍රීසින්ගෙන් බේර ගන්න හටන් කරපු වීර සෙන්පතියෝ දෙන්නෙක්..
එක්කෙනෙක් මොනරවිල කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමා..
අනිත් කෙනා මඩුගල්ලේ නිලමේ තුමා..
එදා ඒ බෝගම්බර පිට්ටනියේදී ඒ දෙන්නගේ හිස් ගසා දාන දවස..
ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුවට විරුද්දව කැරලි ගහපු වැරැද්දට..
ඉංග්‍රීසි නිලධාරින් බලා හිටියේ
මේ දෙන්නා මරණ බයෙන් වැලපෙන හැටි දකින්න..
ජීවිත දානය දෙන්න කියලා ආයාචනා කරන හැටි බලන්න..
කැප්පෙටිපොල නිලමේ දෝත් මුදුන් දීලා වැඳලා පන්සිල් ගත්තා..
ඊට පස්සේ ඒ වෙනකොට උඩුකය වැහෙන්න ඇදගෙන හිටපු සළුව ගැලෙව්වා..
බෝගම්බර පිට්ටනියේ ඉදන් දළදා මාලිගාව පැත්තට හැරිලා නමස්කාර කළා..
"දැනට මම සතු එකම වස්තුව මේක විතරයි.. මේක දළදා හාමුදුරුවන්ට පුජා වේවා.." කියලා සළුව දළදා හාමුදුරුවන්ට පුජා කළා.
ඊට පස්සේ..
කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමා වධකයා ලගට ගියා..
රැස් වෙලා උන්නු හැමෝම බලා උන්නේ පුදුම වෙලා..
"දැන් මම කියන ගාථාවේ අන්තිම පදය ඉවර වෙනකොටම.. එක පාරින්.. මගේ හිස කඳින් වෙන් වෙන්නම කොටාපන්.."
කැප්පෙටිපොල නිලමේතුමා වධකයාට කිව්වා.
මඩුගල්ලේ නිලමේ නම් උන්නේ ටිකක් බය වෙලා..
"මොකටද බය වෙන්නේ මඩුගල්ලේ.. අපි රට වෙනුවෙන් මෙච්චර දෙයක් කලාට පස්සේ.. මෝඩයෙක් වගේ නෙවෙයි වීරයෙක් වගේ මරණයට මුණ දීපන්.." කැප්පෙටිපොල නිලමේතුමා මඩුගල්ලේ නිලමේ තුමාට කිව්වා.
ඊට පස්සේ දන්ගෙඩියට බෙල්ල තිබ්බා..
ධම්ම පදයේ ගාථාවක් මහා හයියෙන් සජ්ජායනා කළා..
ගාථාව ඉවර වෙනකොටම වධකයා කැප්පෙටිපොල නිලමේතුමාගේ බෙල්ලට කඩුවෙන් කෙටුවා..
මේ වීරයා මරණයටවත් බය නැති හැටි දැකලා වධකයාගේත් අත් වෙවුලන්න ඇති..
ඒ කඩු පාරින් කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමාගේ බෙල්ල කැපිලා වෙන් උනේ නෑ..
බාගේටයි කැපුනේ..
බාගෙට කැපුණු බෙල්ලෙන් දෙවුර දිගේ ගලන ලේ දහරා එක්කම
කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමා ආයෙත් ඔලුව ඉස්සුවා..
"වධකය" නිලමේ තුමා වධකයාට කතා කළා.. ඒ කටහඩේ කෙන්තියක්වත්, බයක්වත් වේදනාවක්වත් නෑ.
"බෙල්ලේ මෙන්න මෙතනට කොටාපන්.."
මොනරවිල කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමා තමන්ගේම අතින් තමන්ගේ බෙල්ල කපන්න ඕනේ තැන පෙන්නලා කියා දුන්නා..
බෝගම්බර පිට්ටනියේ වට වෙලා බලා උන්නු සුද්දන්ට හුස්ම ගන්නත් අමතක වෙන්න ඇති..
වධකයා දෙවෙනි පාර ගහපු කඩු පාරින් කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමාගේ හිස කඳින් වෙන් උනා.
මෙහෙමත් නිර්භීත කමක්..!
ඉංග්‍රීසි නිලධාරීන්ට හිතා ගන්න බැරි උනා..
ඒ නිසා..
කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමාගේ හිස් කබල අරන් මතක සටහනක් විදිහට සංරක්ෂණය කළා..
මේ තියෙන්නේ ඒ හිස් කබල..
මම මේ පොස්ටුවට හිස් කබලේ පින්තුරේ දැම්මේ
හොල්මන් කතාවක් ආදර කතාවක් කියවන තරම් උනන්දුවක්
අපේ ඇත්තන්ට අපේ අභිමානයක් ගැන කියවන්න ඇත්තේ නැති නිසා..
ඔන්න තව පින්තුර ටිකකුත් දාන්නම් කොමෙන්ටු වලට..
අපේ වීරයෝ ගැන කතා අහන්ට ඕන නම් කියන්ටකො..
කියන්නම ඕනේ කතාවක්..
..........................
එදාත් අද වගේ දවසක්..
නොවැම්බර් 26 වෙනිදා දවසක්..
එදාත් වෙනදා වගේ ඉර පෑව්වත් අපේ රටට මහා අන්ධකාර දවසක්..
නුවර බෝගම්බර වධක පිට්ටනියේ
ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුවේ නිලධාරියෝ රැස් වෙලා..
වධක පිට්ටනිය මැද දන්ගෙඩිය.. ඒ ලග වධකයෝ..
කඩු අතින් අරන්..
ටික වෙලාවකින් බෝගම්බර පිට්ටනියට තවත් දෙන්නෙක් එක්කරගෙන ආවා..
ඒ අපේ සිංහල වීරයෝ දෙන්නෙක්..
අපේ රට ඉංග්‍රීසින්ගෙන් බේර ගන්න හටන් කරපු වීර සෙන්පතියෝ දෙන්නෙක්..
එක්කෙනෙක් මොනරවිල කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමා..
අනිත් කෙනා මඩුගල්ලේ නිලමේ තුමා..
එදා ඒ බෝගම්බර පිට්ටනියේදී ඒ දෙන්නගේ හිස් ගසා දාන දවස..
ඉංග්‍රීසි ආණ්ඩුවට විරුද්දව කැරලි ගහපු වැරැද්දට..
ඉංග්‍රීසි නිලධාරින් බලා හිටියේ
මේ දෙන්නා මරණ බයෙන් වැලපෙන හැටි දකින්න..
ජීවිත දානය දෙන්න කියලා ආයාචනා කරන හැටි බලන්න..
කැප්පෙටිපොල නිලමේ දෝත් මුදුන් දීලා වැඳලා පන්සිල් ගත්තා..
ඊට පස්සේ ඒ වෙනකොට උඩුකය වැහෙන්න ඇදගෙන හිටපු සළුව ගැලෙව්වා..
බෝගම්බර පිට්ටනියේ ඉදන් දළදා මාලිගාව පැත්තට හැරිලා නමස්කාර කළා..
"දැනට මම සතු එකම වස්තුව මේක විතරයි.. මේක දළදා හාමුදුරුවන්ට පුජා වේවා.." කියලා සළුව දළදා හාමුදුරුවන්ට පුජා කළා.
ඊට පස්සේ..
කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමා වධකයා ලගට ගියා..
රැස් වෙලා උන්නු හැමෝම බලා උන්නේ පුදුම වෙලා..
"දැන් මම කියන ගාථාවේ අන්තිම පදය ඉවර වෙනකොටම.. එක පාරින්.. මගේ හිස කඳින් වෙන් වෙන්නම කොටාපන්.."
කැප්පෙටිපොල නිලමේතුමා වධකයාට කිව්වා.
මඩුගල්ලේ නිලමේ නම් උන්නේ ටිකක් බය වෙලා..
"මොකටද බය වෙන්නේ මඩුගල්ලේ.. අපි රට වෙනුවෙන් මෙච්චර දෙයක් කලාට පස්සේ.. මෝඩයෙක් වගේ නෙවෙයි වීරයෙක් වගේ මරණයට මුණ දීපන්.." කැප්පෙටිපොල නිලමේතුමා මඩුගල්ලේ නිලමේ තුමාට කිව්වා.
ඊට පස්සේ දන්ගෙඩියට බෙල්ල තිබ්බා..
ධම්ම පදයේ ගාථාවක් මහා හයියෙන් සජ්ජායනා කළා..
ගාථාව ඉවර වෙනකොටම වධකයා කැප්පෙටිපොල නිලමේතුමාගේ බෙල්ලට කඩුවෙන් කෙටුවා..
මේ වීරයා මරණයටවත් බය නැති හැටි දැකලා වධකයාගේත් අත් වෙවුලන්න ඇති..
ඒ කඩු පාරින් කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමාගේ බෙල්ල කැපිලා වෙන් උනේ නෑ..
බාගේටයි කැපුනේ..
බාගෙට කැපුණු බෙල්ලෙන් දෙවුර දිගේ ගලන ලේ දහරා එක්කම
කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමා ආයෙත් ඔලුව ඉස්සුවා..
"වධකය" නිලමේ තුමා වධකයාට කතා කළා.. ඒ කටහඩේ කෙන්තියක්වත්, බයක්වත් වේදනාවක්වත් නෑ.
"බෙල්ලේ මෙන්න මෙතනට කොටාපන්.."
මොනරවිල කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමා තමන්ගේම අතින් තමන්ගේ බෙල්ල කපන්න ඕනේ තැන පෙන්නලා කියා දුන්නා..
බෝගම්බර පිට්ටනියේ වට වෙලා බලා උන්නු සුද්දන්ට හුස්ම ගන්නත් අමතක වෙන්න ඇති..
වධකයා දෙවෙනි පාර ගහපු කඩු පාරින් කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමාගේ හිස කඳින් වෙන් උනා.
මෙහෙමත් නිර්භීත කමක්..!
ඉංග්‍රීසි නිලධාරීන්ට හිතා ගන්න බැරි උනා..
ඒ නිසා..
කැප්පෙටිපොල නිලමේ තුමාගේ හිස් කබල අරන් මතක සටහනක් විදිහට සංරක්ෂණය කළා..
මේ තියෙන්නේ ඒ හිස් කබල..
මම මේ පොස්ටුවට හිස් කබලේ පින්තුරේ දැම්මේ
හොල්මන් කතාවක් ආදර කතාවක් කියවන තරම් උනන්දුවක්
අපේ ඇත්තන්ට අපේ අභිමානයක් ගැන කියවන්න ඇත්තේ නැති නිසා..
ඔන්න තව පින්තුර ටිකකුත් දාන්නම් කොමෙන්ටු වලට..
අපේ වීරයෝ ගැන කතා අහන්ට ඕන නම් කියන්ටකො..
No comments:
Post a Comment