Tuesday, December 11, 2018

දරුවෙකුගේ දිරිය

එදා අන්ධකාර දවසක්..
ජපානයට උදාවුණ මහ මූසල දවස් කීපයකින් එකක්...
ලෝක ඉතිහාසයෙත් අදුරුම දවස් වලින් එකක්...
ඒ ජපානයෙ හිරෝෂිමා නාගසාකි නගර වලට බෝම්බ දාපු දවස්....
පරමාණු බෝම්බ ප්‍රහාරයෙන් මුලු පලාතම අමු සොහොනක් වෙලා..
තැනින් තැන විසිවුණ මලමිණී,
මිනිස්සුන්ගෙ අත්පා, මස් වැදලි..
ගොඩනැගිලි වල සුන් බුන් එක්ක එකතු වෙලා..
තුවාල වුණ මිනිස්සු, පණ අදින මිනිස්සු..
ඒ මිනිස්සුන්ව ගලවගන්න ආපු
ජපන් හමුදාවෙ සොල්දාදුවෝ..
සහන සේවා වල අය..
පරමාණු බෝම්බෙ විෂ දුමෙන් බේරෙන්න
මුහුණු ආවරණ දාගෙන, සුන්බුන් වලට යටවුණ තුවාලකාරයෝ හොයන,
මැරුණු මිනිස්සුන්ගෙ මිනී එකතු කරන අය...
ඒ අතරෙ.. මේ සිද්ධිය ගැන
තොරතුරු හොයන්න ආපු මාධ්‍යෙව්දියෝ...
ඒ අතරෙ උන්නා
ඇමරිකානු හමුදාවෙන් මේ හානිය තක්සේරු කරගන්න එවපු කෙනෙක්... එයාගෙ නම ජෝ ඕඩොනෙල්..
ජෝ ඕඩෙනල් දැක්කා
මේ මලමිනී සුන් බුන් උඩින් පරිස්සමට අඩි තිය තියා එන අමුත්තෙක්..
ඒ පුංචි දරුවෙක්..
වයස අවුරුදු දහයක් විතර ඇති..
සෙරෙප්පු දෙකක්වත් නැති නිරාවරණ කකුල් වලින්
සුන් බුන් උඩින් අඩි තිය තියා ඇවිදගෙන ආවා..
එයාගෙ පිටේ තවත් දරුවෙක්..
අවුරුදු පහක විතර පුංචි දරුවෙක්..
ජපානෙ ගම්මාන වල පුංචි දරුවෝ
තමන්ගෙ මල්ලිලාව නංගිලාව මෙහෙම පිටේ තියාගෙන ලුණු ගෙනියන හැටි ජෝ දැකල තිබුණ..
ඒත් මේක නම් එහෙම සෙල්ලමක් නෙවෙයි..
පිටේ උන්නු දරුවා නිදි වගේ පෙනුනෙ..
ඒත්..
ලං වෙනකොට ජෝ දැක්කා..
පිටේ උන්නු දරුවා නිදි නෙවෙයි..
එයා මැරිලා...
ඒ දරුවාව පිටේ බැදගෙන ආපු කොලු පැටියා
එයාගෙම අයියා..
මේ පුංචි අයියාට
ඒ වෙනකොට තමන්ගෙ කියන්න
මේ ලෝකෙ ඉතිරි වෙලා තිබුණ එකම දේ තමයි ඒ..
පුංචි මල්ලිගෙ මලමිණිය..!
අම්මයි තාත්තයි කොහේද දන්නෙ නෑ..
මැරිලද ඉන්නවද.. එයාලා මැරිලා එයාලාගෙ මලමිණී ගිනිබත් වෙලාද.. ඒ මොකුත් මේ පුංචි කොලු පැටියා දන්නෙ නෑ..
එයා දැක්කෙ එක දෙයයි..
පුංචි මල්ලී මැරිලා.. කෑලි වලට කැඩිලා බිමට සමතලා වුණ ගෙදර සුන් බුන් අතර මල්ලිගෙ මලමිණිය තිබුණා..
මල්ලිව එතන දාලා එන්න අයියාට බෑ..
ඒ නිසා මල්ලිව වඩා ගත්ත අයියා
මල්ලිව පිටේ තියලා රෙදි පටි වලින් බැදගත්තා..
ඊට පස්සෙ මල්ලිවත් අරගෙන පයින්ම ආවා..
කෑ ගහලා අඩන්න ඕන කම තිබුණත් එකම එක කදුලක්වත් හෙලන්නෙ නැතිව මල්ලිව අරගෙන මේ පුංචි අයියා
සොහොන් බිමක් හොය හොයා ආවා..
මල්ලිගෙ පුංචි මලමිණිය ගෞරවණිය විදිහට වල දාන්න.. නැත්තම් ආදාහනය කරන්න..
එතන හිටපු අය මේ පුංචි දරුවාගෙ මලමිණිය බාරගත්තා..
අයියා මල්ලිගෙ මලමිණිය බාරදීලා ආයෙමත් ගියේ නෑ..
මල්ලිව ආදාහනය කරනකල්ම බලාගෙන හිටියා..
බෝම්බෙට අහුවුණු තවත් සියගාණකගේ මල සිරුරු එක්ක
පුංචි මල්ලිගෙ සිරුරත් පිච්චෙන හැටි පුංචි අයියා බලාගෙන හිටියා..
ඊයෙ තමන් එක්ක සෙල්ලම් කරපු මල්ලිගෙ පුංචි අතපය පිච්චෙන ගිනිදලු දිහා අයියා බලාගෙන හිටියෙ එකම එක කදුලක්වත් හෙලන්නෙ නැතිව..
ඒත් ඇඩෙන එක නවත්තගන්න
ලේ පනින තරම් තදින් යටිතොල හපාගෙන..
මේ පින්තූරයෙ ඉන්න
දරුවගෙ මූණ දිහා බලන්න..
ජපන් ජාතිකයෙකුගෙ තියෙන ධෛර්යය මේ දරුවගෙ මූණෙ ලියවිලා නැද්ද කියලා..
ජීවිතේ දරුණුතම ඛේදවාචකයකට වුණත්
ගහක් ගලක් වගේ මූණ දෙන ශක්තිය..
කෙල්ලෙක් දාලා ගියාම කෝච්චියට පනින,
අම්මා අප්පා අවවාදයක් දුන්නාම සාරියකින් ගෙදර බාල්කෙ බෙල්ලෙ වැලදාගන්න
බූට් එකක් කෑවාම අවුරුදු ගනන් වැලපෙන
තරුණ පරපුරක් එක්ක අපි කොහොමද කවදා හරි රටක් හදන්නෙ.. ජාතියක් ගොඩනගන්නෙ..?

1 comment: